H Σπιναλόγκα έχει γίνει πολύ δημοφιλής, πεζογραφικά τουλάχιστον. Ετσι μετά το μυθιστόρημα της Βικτόρια Χίσλοπ Το νησί που επί δύο χρόνια σάρωνε στα μπεστ σέλερ, τώρα κυκλοφόρησε ένα ακόμη βιβλίο με θέμα τους λεπρούς και τη ζωή στο νησάκι απέναντι από την Ελούντα. Τι είναι αυτό που μαγνητίζει τους συγγραφείς της αλλοδαπής στο να διαλέξουν τη Σπιναλόγκα ως αφηγηματικό τοπίο είναι ανεξήγητο, όπως και το ενδιαφέρον του κοινού. Στην παρούσα εκδοχή η γραφή είναι πιο ποιητική, ο συγγραφέας άλλωστε έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές προτού δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην πεζογραφία με το παρόν παρθενικό μυθιστόρημα. Σύμφωνα με τη σύνοψη, η ιστορίαείναι απλή: ένας νεαρός γάλλος δημοσιογράφος με ελληνική ρίζα έρχεται στην Ελλάδα την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Γνωρίζει μια νέα γυναίκα με την οποία έχουν κοινά ενδιαφέροντα και ταυτόσημες πολιτικές ανησυχίες. Εκείνη είναι κόρη εκδιωχθέντος καθηγητή πανεπιστημίου. Την ερωτεύεται και μέσω αυτής συναντά σημαντικά πρόσωπα της πνευματικής ζωής της Αθήνας, όπως τον Αγγελο Σικελιανό. Την ακολουθεί στην εξορία, στον Αγιο Νικόλαο Κρήτης, και αργότερα, όταν θεωρηθεί λεπρή (ενώ ουσιαστικά πάσχει από φυματίωση), κάνει τα πάντα για να βρεθεί μαζί της στη Σπιναλόγκα, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είναι υγιής. Ζουν εκεί μαζί για έναν χρόνο και ο αφηγητής περιγράφει ρεαλιστικά τη ζωή στο νησί.
Μια χαρακτηριστική παράγραφος δίνει μια εξήγηση για την επιλογή του τίτλου: «Σήμερα σκέφτομαι πια ότι τα όνειρά μου υπήρξαν οι πραγματικοί μου σύντροφοι σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μου στο νησί. Γίνονταν μάλιστα ολοένα και πιο πολύτιμα όσο η Μαρίνα γινόταν μια σιωπηλή σύντροφος, μολονότι η συναισθηματική επικοινωνία μας ήταν πάντα πολύ ζωντανή, αφού εκείνη κι εγώ είμασταν αιχμάλωτοι μέσα σε μια μοναξιά που τίποτα δεν μπορούσε να την εμποδίσει να μεγαλώνει. Οσο περισσότερο κουραζόμουν από τις επίπονες δουλειές που ήμουν υποχρεωμένος να κάνω, τόσο περισσότερο είχα έναν ύπνο όλο εικόνες, σε αντίθεση με τον προηγούμενο καιρό που, όταν ήμουν πολύ κουρασμένος, κοιμόμουν πάντα έναν ύπνο τόσο βαθύ, που δεν θυμόμουν μετά τίποτα από τα όνειρά μου».
PHGH: TO BHMA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου