Το Πολυτεχνείο ζει?

Το Πολυτεχνείο ζει?

Τριάντα εφτά χρόνια έχουν περάσει από τότε

Ψωμί- Παιδεία – Ελευθερία ήταν το κύριο σύνθημα

Πιο πολύ έλειπε η ελευθερία τότε

Παντού επικρατούσε ο φόβος

Παντού χαφιέδες

Κι οι τοίχοι είχαν αφτιά

Και ξαφνικά έγινε το απίστευτο

Ο κόσμος αψήφησε τους περιορισμούς

Δεν φοβήθηκε τα δακρυγόνα

Δεν λογάριασε τα τανκς

Γέμισαν οι πλατείες κι οι δρόμοι κόσμο

… εδώ Πολυτεχνείο .. εδώ Πολυτεχνείο..

…

Άλλο να τ ακούς κι άλλο να τα έχεις ζήσει. Αλήθεια πόσο γρήγορα φεύγουν τα χρόνια! Τα ακούς από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις . Επέτειοι ! Όπως ακούς για το 1821 και για το 1940. Οι πιο πολλοί δεν μπορούν να συλλάβουν το πνεύμα εκείνων των ημερών. Άσε που τα πράγματα έχουν διαστρεβλωθεί κατά πως συμφέρει στον καθένα.

Αυτές οι λίγες γραμμές αφιερώνονται στα παιδιά που χάθηκαν τότε. Αιωνία ας είναι η μνήμη τους!