ΙΤΑΛΟ ΚΑΛΒΙΝΟ

ΙΤΑΛΟ ΚΑΛΒΙΝΟ
Βιογραφικό

Πεζογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στο Σαντιάγο Δε Λας Βέγκας στη Κούβα, στις 15 Οκτώβρη 1923, αλλά σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς του στην Ιταλία. Γιος των βοτανολόγων, Μάριο κι Εβελίνα (Μαμέλι) κι αδερφός του Φλοριάνο, σπουδαίου γεωλόγου. Εγκατασταθήκανε στο Σαν Ρέμο της ιταλικής Ριβιέρα, για περίπου 20 χρόνια.
Το 1941 μετακομίζει στο Τορίνο αφού πέρασε κάποιο διάστημα και στο Μιλάνο. Το 1943 μπαίνει στους παρτιζάνους της ιταλικής αντίστασης, στη ταξιαρχία Γαριβάλδι και μαζί με τον Σκάλφαρι δημιουργούνε τη ΜUL (Movemend Universitarian Liberal). Έπειτα εισχωρεί στο κομμουνιστικό κόμμα.
Το 1947 αποφοιτά απο το Πανεπιστήμιο Τορίνο και με τον Τζόζεφ Κόνραντ εργάζονται στην αριστερή φυλλάδα L' Unita. Παράλληλα μπαίνει στον εκδοτικό οίκο Εϊνάντι. Με τον Έλιο Βιτορίνι γράφει το εβδομαδιαίο ΙΛ ΠΟΛΙΤΕΚΝΙΚΟ, περιοδικό τέχνης, του πανεπιστημίου. Αφήνει όμως και τον εκδοτικό για ν' ασχοληθεί πιο εντατικά με την Unita και με τη νιόβγαλτη κομμουνιστική εφημερίδα Rinascita. Το 1950 συνεργάζεται ξανά με τον Εϊνάντι κι αναλαμβάνει υπεύθυνος του λογοτεχνικού τμήματος. Επισκέπτεται τη Σοβιετική Ένωση.
Το 1952 γράφει, μαζί με τον Τζόρτζιο Μπαζάνι στο μαρξιστικό εβδομαδιαίο περιοδικό Botteghe Oscure. Το 1957 αφήνει απροσδόκητα το κομμουνιστικό κόμμα και το γράμμα της παραίτησής του δημοσιεύεται στη Unita. Επισκέπτεται τις ΗΠΑ όπου παραμένει για 6 μήνες, κυρίως στη Νέα Υόρκη, ύστερα από πρόσκληση του ιδρύματος Φορντ. Εντυπωσιάζεται από τον Νέο Κόσμο. Ύστερα από λίγα χρόνια παντρεύεται τη Έσθερ Σίνγκερ, που γνώρισε στις ΗΠΑ κι ο γάμος γίνεται στην Αβάνα, στη διάρκεια ενός ταξιδιού στη γενέτειρα του όπου συνάντησε και τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Επιστρέφει στην Ιταλία και συνεργάζεται ξανά με τον Εϊνάντι. Εκδίδει τα "Κοσμοκωμικά". Δημιουργεί την ULiPo (Ouvroir de litterature potentielle).
Στον Γαλλικό Μάη του 1968 γνωρίζει κι επηρεάζεται από τον Ρεημόν Κενώ, γνωρίζει επίσης τους Ρολάντ Βαρτές και Κλοντ Λέβι-Στράους.
Το 1973 διατηρεί την επαφή με την Ιταλία, γράφοντας νουβέλες για την ιταλική έκδοση του Πλέημπόυ και για την Κοριέρε Ντε Λα Σέρα.
Το 1975 γίνεται επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας και την επόμενη χρονιά κερδίζει το βραβείο για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία. Επισκέπτεται Ιαπωνία & Μεξικό, καθώς επίσης κι αρκετές αμερικάνικες πόλεις, δίνοντας διαλέξεις.
Το 1981 κερδίζει το γαλλικό παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Το 1985 στις 19 Σεπτέμβρη πεθαίνει στη Σιένα στο παλιό νοσοκομείο της Αγίας Μαρίας Σκάλα, σε ηλικία 62 ετών.

Ο Καλβίνο πρωτοεμφανίστηκε στα ιταλικά γράμματα το 1947 με το μυθιστόρημα "Το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές" με θέμα την Αντίσταση, θέμα που πραγματεύεται και στο επόμενο βιβλίο του, μια συλλογή από διηγήματα με γενικό τίτλο "Τελευταίο έρχεται το κοράκι". Ακολουθεί η τριλογία που τον έκανε διάσημο, τρία σύντομα μυθιστορήματα που συνθέτουν τον κύκλο "Οι πρόγονοί μας: Ο διχασμένος υποκόμης", "Ο αναρριχώμενος βαρόνος" και "Ο ανύπαρκτος ιππότης". Ακολουθεί, το 1956, μια συλλογή ιταλικών λαϊκών παραμυθιών που μετέγραψε ο συγγραφέας με τον τίτλο "Ιταλικοί μύθοι", ενώ δυο χρόνια αργότερα εκδίδει τα "Διηγήματα", συλλογή που περιέχει και την πολύ γνωστή ενότητα διηγημάτων "Οι δύσκολοι έρωτες". Ακολουθούν δύο σύντομα μυθιστορήματα, το "Μαρκοβάλντο ή οι εποχές στην πόλη" και το "Η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου" (1963) που ολοκληρώνουν τη "νεορεαλιστική" του φάση. Το 1965 και το 1967 εκδίδει δύο συλλογές "φανταστικών" διηγημάτων με τίτλους "Τα κοσμοκωμικά" και "Ταυ με μηδέν", ενώ το 1969 εκπλήσσει όλο τον κόσμο με το "Κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων". Ακολουθούν τα έργα "Οι αόρατες πόλεις" (1972), "Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης" (1979) και "Πάλομαρ" (1983). Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα έργα "Κάτω απ' τον ιαγουάρο ήλιο", "Σχετικά με το παραμύθι" (δοκίμιο), "Αμερικανικά μαθήματα" (δοκίμιο), "Ο δρόμος του Σαν Τζιοβάνι", "Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς" (δοκίμιο) και "Πριν να πεις "εμπρός"".